ในปี พ.ศ. 2510 Vivienne Binns ได้โลดแล่นในวงการศิลปะด้วยงาน Vag Dens และ Phallic Monuments ของเธอที่ Watters Gallery ในซิดนีย์ การแสดงนี้ถูกโจมตีโดยโลกศิลปะในระดับสากลสำหรับภาพที่ยั่วยุและทางเพศ ซึ่งนักวิจารณ์ศิลปะ Elwyn Lynn กล่าวว่า “เป็นการดูถูกความเป็นชาย”
กว่าห้าทศวรรษต่อมา เราอ่านงานเหล่านี้แตกต่างออกไป เมื่อเข้าสู่ MUMA เราทึ่งกับพลังด้านการมองเห็นของภาพวาดของเธอที่ใช้สไตล์ Surrealist, Dadaist
และกราฟิกเพื่อพูดถึงเรื่องเพศ เรื่องเพศ และการถ่ายภาพบุคคล
อีกด้านหนึ่งของห้อง ประติมากรรมเคลื่อนไหว Suggon (1966) ประดับด้วยเครื่องขัดถูโลหะที่เต้นเป็นจังหวะ บ่งบอกถึงรอยยิ้มที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าของขนหัวหน่าว การจลาจลของสีและการเยาะเย้ยเรื่องเพศในงานเหล่านี้เป็นการโต้แย้งอย่างกล้าหาญและมั่นใจต่อการจ้องมองของผู้ชายและสิทธิของผู้ชาย ในวาทกรรมปัจจุบันของผู้หญิงที่ถูกบอกเลิกเพราะไม่สามารถยิ้มได้ดูเหมือนว่าทั้งห้องจะตะโกนว่า
Binns ได้สร้างสรรค์นวัตกรรมในสาขาที่ทับซ้อนกันของชุมชน การทำงานร่วมกัน สตรีนิยม และศิลปะที่มีแนวคิดเป็นหลักตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ซึ่งเป็นยุคที่ประเมินความเป็นหญิงและเพศวิถีใหม่
Vivienne Binns และผู้ร่วมงาน, Tower of Babel 1989–, การติดตั้งสื่อผสมพร้อมเสียง; งานศิลปะโดยศิลปินจำนวนมากในกล่องไม้ที่จัดทำโดย Binns ติดตั้งบนแท่นชั้นล่าง ขนาดโดยรวม 180 x 100 x 50 ซม. หอศิลป์แห่งชาติออสเตรเลีย กรุงแคนเบอร์รา ของขวัญจากศิลปินปี 2020 ได้รับความอนุเคราะห์จากศิลปิน
หลังจากไม่พอใจความรู้สึกของคนจำนวนมากในนิทรรศการครั้งแรกของเธอ Binns ยังคงเพิกเฉยต่อหลักดั้งเดิมของโลกศิลปะที่จัดตั้งขึ้นโดยทำงานร่วมกับผู้ที่ไม่ใช่ศิลปิน โดยเชื่อว่าความคิดสร้างสรรค์เป็นขอบเขตสำหรับทุกคนในการสำรวจ
ในช่วงเวลานี้ ซึ่งครอบคลุมตั้งแต่ทศวรรษ 1970 ถึงต้นทศวรรษ 80 โครงการความร่วมมือที่โดดเด่นที่สุดของเธอคือความทรงจำของแม่ ความทรงจำของผู้อื่น (1979-81) ซึ่งคิดขึ้นเพื่อตีความใหม่
นำเสนอในรูปแบบภาพหมุนบนโปสการ์ด เนื้อหา สุนทรียภาพ และความรู้สึกของโปสการ์ดที่พิมพ์สกรีนนั้นถือเป็นการสร้างรากฐานใหม่ในช่วงเวลาที่ประสบการณ์
ผู้หญิงส่วนใหญ่ประเมินค่าต่ำเกินไป ไม่ถูกสังเกต และไม่มีเอกสารประกอบ
ในขณะที่ทำงานเกี่ยวกับความทรงจำของแม่ ความทรงจำของผู้อื่น Binns ยังได้บันทึกความทรงจำของแม่ของเธอเองในงานชื่อ Self-portrait self-image 1980 ซึ่งประกอบด้วยบทสัมภาษณ์และสไลด์โชว์สองช่อง หนึ่งแสดงชีวิตของ Joyce Binns และ ปีที่เปิดเผยอื่น ๆ ที่สอดคล้องกันในชีวิตของ Vivienne
เมื่อ Vivienne Binns กลับมาที่สตูดิโอในปี 1984 เธอเริ่มฝึกวาดภาพโดยไม่สนใจหลักดั้งเดิมของสถาบันทั้งหมด
แทนที่จะทำตามข้อกังวลแบบเดิมๆ เช่น วัสดุ สไตล์ และความสวยงาม งานของเธอขับเคลื่อนด้วยกระบวนการที่สั่งสมมาเป็นเวลาหลายปีในการทำโครงการเพื่อชุมชน
Binns กล่าวว่าเธอใช้ศิลปะเพื่อหาวิธีที่จะอยู่ในโลกนี้ และอธิบายหลักการสำคัญเหล่านี้ว่าเป็นกระบวนการและความสัมพันธ์ที่มุ่งเน้นไปที่ “วิธีการที่สิ่งต่าง ๆ เข้ากันได้”
ตลอดเกือบ 40 ปีที่ผ่านมา แนวทางนี้เป็นตัวกระตุ้นสำหรับหลายหน่วยงานที่สำรวจว่าศิลปะและชีวิตสามารถมาบรรจบกันได้อย่างไร
ความมุ่งมั่นที่ไม่ท้อถอยของ Binns ที่จะยึดมั่นในวิธีการที่ขับเคลื่อนด้วยกระบวนการของเธอ หมายความว่าการปฏิบัติที่ดื้อรั้นของเธอนั้นยากต่อการจำแนกประเภทและกลายเป็นสินค้า ตลอดอาชีพการงานของเธอ เธอได้ค้นพบขอบเขตของการอนุญาตให้ทำการทดลองอยู่เป็นประจำ
ส่วนที่สองของนิทรรศการนี้อุทิศให้กับภาพวาดของบินส์ การแสดงนี้นำเสนอรูปแบบที่ผสมผสานกันอย่างลงตัวและงดงาม รวมถึงความสนใจที่ยั่งยืนของเธอในเรื่องงานบ้านและงานของผู้หญิง
เธอใช้องค์ประกอบการออกแบบ การตกแต่ง สิ่งทอ ผ้า เศษชิ้นส่วน พื้นผิว และชั้น เพื่อส่งเสริมแนวคิดที่ว่าศิลปะเป็นกิจกรรมของมนุษย์ที่ไม่ได้สงวนไว้สำหรับศิลปินเท่านั้น
เนื้อหาของงาน เช่น Memory of the Unknown Artist and Others (1996-) เชื่อมโยงกับการตีความใหม่ของเธอเกี่ยวกับการแสวงหาความคิดสร้างสรรค์ของผู้หญิงในการทำทาปาส หรือการทอผ้าที่เธอพบระหว่างการเดินทางในมหาสมุทรแปซิฟิก
ความหมกมุ่นของบินส์กับงานและพื้นที่ของผู้หญิงเห็นได้ชัดเจนที่สุดในโปรเจ็กต์ที่กำลังดำเนินอยู่ของเธอ ซีรีส์ Unknown Artist (1996-) เริ่มต้นด้วยผ้าปูโต๊ะที่เพื่อนคนหนึ่งมอบให้เธอ Binns ต้องการหาวิธีอ้างอิงและจดจำโฆษณาที่ไม่รู้จักซึ่งผลิตสิ่งของที่เรียบง่ายเหล่านี้
ในความทรงจำของศิลปินนิรนาม: ผ้าพลาสติกทอ ของขวัญจาก Ruth Waller 1996 สีโพลิเมอร์สังเคราะห์บนผ้าใบ 160 × 160 ซม. The State Art Collection, The Art Gallery of Western
ในการทำเช่นนั้น เธอดึงความสนใจของเราไปที่ความจริงที่ว่าศิลปะมีอยู่ทั่วไป
เว็บแท้ / ดัมมี่ออนไลน์
